I pensiunàc… i g’à nigót da fa!

 

 

 

 

Ché a Sestén, ma ore mia mal argü,

quant gh’è da laurà, cucià zó ‘l filù,

‘nvece da ciamà i gioen pèr fàs da ‘na mà

i ciàma i pensiunàc, tant sa dìs: “i g’à nigót da fa!”

 

 

L’è mia pròpe isé, gh’è tance umenèc ulunterus

se ucór argót basta daga ‘na us,

tra töti n’èm catàc fora dù

che i la sà töc, i’è brào laúradur.

 

Vü ’l sa ciàma Mario, ma i ga dìs Tusèt,

l’otre Piero, ma pèr fàs capì l’è mèi dìga Manì.

Al prim al dróa ad arte ciment e calcina,

al secunt al sa dà da fa pèr l’ACLI, la céza e le boce ‘nfìna.

 

Sensa fàs tant sent gna vèt

i fa tanti bèi mistirulèc,

i tègn an urden al sagràt, al teré dal balù

i’è mia tò, i’è mia mé… gà da pensàga argü!

 

I laùra ne l’anonimato,

pèr dìl an italiano i fà “ volontariato”

e cume dìs al vangel con spirit da carità,

sensa ma…, sensa se…. sempre prunc a ütà.

 

I sa mèrita ’l titol da “santostefanese”

perché i g’à sempre ütàt sensa pretese.

Alùra… grasie Tusèt, grasie Manì

pèr chèl che ghif fat an töi chèi an ché

e chèl che farìf amò pèr al nòst Sestén!

 

 

                                                                  Anna Facchi