I pensiunàc… i g’à nigót da fa!
Ché a Sestén, ma ore mia mal argü,
quant gh’è da laurà, cucià zó ‘l filù,
‘nvece da ciamà i gioen pèr fàs da ‘na mà
i ciàma i pensiunàc, tant sa dìs: “i g’à nigót da fa!”
L’è mia pròpe isé, gh’è tance umenèc ulunterus
se ucór argót basta daga ‘na us,
tra töti n’èm catàc fora dù
che i la sà töc, i’è brào laúradur.
Vü ’l sa ciàma Mario, ma i ga dìs Tusèt,
l’otre Piero, ma pèr fàs capì l’è mèi dìga Manì.
Al prim al dróa ad arte ciment e calcina,
al secunt al sa dà da fa pèr l’ACLI, la céza e le boce ‘nfìna.
Sensa fàs tant sent gna vèt
i fa tanti bèi mistirulèc,
i tègn an urden al sagràt, al teré dal balù
i’è mia tò, i’è mia mé… gà da pensàga argü!
I laùra ne l’anonimato,
pèr dìl an italiano i fà “ volontariato”
e cume dìs al vangel con spirit da carità,
sensa ma…, sensa se…. sempre prunc a ütà.
I sa mèrita ’l titol da “santostefanese”
perché i g’à sempre ütàt sensa pretese.
Alùra… grasie Tusèt, grasie Manì
pèr chèl che ghif fat an töi chèi an ché
e chèl che farìf amò pèr al nòst Sestén!
Anna Facchi