Quànt la tenda sa spalanca
Per saì argòt da la claüsura
va ‘nvide töi a ‘nda a trùa
la nòsta cara Suor Daniela
che i’è tance agn che l’è la’.
Quant sa va ‘n dal parlatòre
gh’è ‘n silensie…. fa pòa freschì,
ta ardèt le sbare, la tenda scura
ta e quazi i sgrisuli!
Po’ ta sèntet da luntà
dì pasetì vicinàs.
E quant urmài l’è vizìna
“sia lodato Gesù Cristo” dìs ‘na ùs bela e fina.
La tenda d’un bòt la sa spalànca,
alùra sé che ‘l fiàt al ta manca,
ta la èdet lé,tota cuntenta
col ciar del sul lé da dré
la ta arda ,la fa ‘n ghignét
la ta dumanda “cume ta stét ?”
Da Sestén la òl saì
la prega per töc apò da luntà
la tira le éste a qualche Sant
se argü l’è adré a trubülà.
La ta cünta la so giurnada:
le suore malàde da cürà,
töt al dé ‘ndafaràda
tante urasiù e mia poch laurà.
Ma sa èt che l’è serena
Vizì al Signùr che ‘l ga òl bé
Per l’amor che i la lìga
Ga pìza gnà ‘na fadìga.
Suna la campanèle, ga toca ‘nda,
ta dispiàs ègnvià da lé,
quante robe amò da cüntà
ma töte le olte vùla ‘l temp.
Sa salüdem, la ta dìs
“sta tranquila, sa giösta töt!
Stüfarò argü ‘n paradis,
te però scrìem, fam saì argòt!”
Ta ègnet vià püsé ligéra
T’al sét che la farà tant pèr tè,
ta dizarét, quant le ta è ‘n ment, ‘na preghiera
perché la ta décc: ”prega apò per mé”
Anna Facchi – Settembre 2014